[ - 10]
Καταιγιστικά τα αρνητικά
ερεθίσματα στο ταξίδι μας. Τα αποφεύγουμε, όσο γίνεται. Πληθώρα και τα θετικά,
αν επιδιώκουμε την προσέγγιση τους. Αν δεχόμαστε με χαρά την επιρροή τους,
κάποτε καταλήγουμε στα πλαίσια που επιθυμούμε να εντάξουμε τη ζωή μας, στο πώς
πρέπει να συμπεριφερόμαστε, τι αξίζει να επιδιώκουμε.
Τότε μπορούμε να πούμε, πως
ξέρουμε πια τι θέλουμε. Οι προθέσεις μας είναι άριστες. Οι κατευθύνσεις, ξεκάθαρες.
Η φιλοσοφία της ζωής διαμορφώνεται σε σχεδιασμούς σαφείς και με προοπτικές
αισιόδοξες. Η συνείδηση μας, αναπτύσσει τις ευαισθησίες της και αναγνωρίζουμε
ποιο είναι το «καλό», την κάθε στιγμή.
Όμως γιατί οι προσπάθειες μας δεν
φέρνουν πάντοτε τη συγκλονιστική αλλαγή που ποθούμε, για ποιον λόγο ξεφυτρώνουν
στον δρόμο μας κάθε τόσο δυσκολίες και διλήμματα, γιατί νοιώθουμε συχνά
ανικανοποίητοι και στερημένοι, αφού έχουμε πια αποδεχτεί και εφαρμόζουμε σωστές
αρχές και αξίες στη ζωή μας;
Φυσικά, δεν φταίνε οι εξωτερικές
συνθήκες, που δεν εξελίσσονται όπως περιμέναμε, ούτε το οποιοδήποτε
καταπιεστικό, άσχημο ή αδιάφορο περιβάλλον, ούτε ακόμα και τα προβλήματα που
συσσωρεύονται ή οι «άλλοι», που μας αδικούν.
Και για να μην αφήνουμε
συγκεχυμένες έννοιες να διαιωνίζουν την αμφιθυμία μας, ας δεχτούμε συνειδητά
αυτό που όλοι γνωρίζουμε βαθύτερα μέσα μας και ας του δώσουμε ένα όνομα, για να
επισημοποιήσουμε στην αντίληψη μας την ύπαρξη του, αλλά και τη δική μας ευθύνη
για τον ρόλο που του επιτρέπουμε να διαδραματίζει στη ζωή μας.
Ο μικρός Αζά (ας τον ονομάσουμε έτσι), είναι ο βιολογικός μας εαυτός. Ένας
απρόσωπος, απαιτητικός, εγωκεντρικός, κυριαρχικός και νωθρός υποβολέας, που αν
και δεν έχει βούληση, υπαγορεύει επιθυμίες, αλλά δεν αγαπά κανέναν και επιζητά
συνεχώς την αγάπη των άλλων, τη φροντίδα και την ικανοποίηση, χωρίς μέτρο,
χωρίς συνέπεια και ευαισθησία.
Κι εμείς, συνειδητά ή ασυνείδητα,
τον αφήνουμε να μας χειρίζεται και ταυτιζόμαστε μαζί του, (υπο)λειτουργούμε στο
επίπεδο του και πολλές φορές υπεραμυνόμαστε των θέσεων του και των δικαιωμάτων
του (!).
Βέβαια για να πούμε την αλήθεια,
δεν μας χειρίζεται εκείνος, εμείς είμαστε που βολευόμαστε την τόση ανευθυνότητα
του, περιορίζουμε αλόγιστα την πνευματική μας ελευθερία στα μέτρα των δικών του
ενστίκτων και επιθυμιών και καθορίζουμε τη λειτουργικότητα της προσωπικότητας
μας στο μοντέλο των ιδιοτήτων του.
Και αν δούμε την αλήθεια βαθύτερα, θα πρέπει να αποδεχτούμε πως στην πραγματικότητα, δεν είναι ο μικρός
Αζά, ο δυνάστης μας. Είναι το άλλοθι της δικής μας ανικανότητας να σταθούμε σαν
«άνθρωποι» με βούληση, με αυτοέλεγχο, με πνευματική ζωή και με τη βασική
δυνατότητα να εκπαιδεύσουμε ουσιαστικά τον μικρό Αζά, ώστε να γίνει ένας καλός
βοηθός και συνεργάτης μας.
Επειδή όμως μια συνεδρία δεν
είναι ποτέ μονόλογος, προκύπτει αμέσως το θέμα της πρακτικής εφαρμογής του
αυτοέλεγχου, της συγκεκριμενοποίησης της πνευματικής ζωής και του τρόπου
εκπαίδευσης του μικρού Αζά.
Καλά δηλαδή όλα αυτά, αλλά πώς θα
διαχειριστούμε την κατάσταση εύκολα, πρακτικά και κατανοητά, για να αλλάξουμε τον
μικρό μας εαυτό, από άτακτο, ανώριμο και αυθάδη, σε ικανό συμπαραστάτη της
προσπάθειας μας να οργανώσουμε σωστά τη ζωή μας;
Το πώς λειτουργεί ο εαυτός μας,
είναι ευθύνη δική μας. Παράλληλα ο μικρός Αζά, μαθαίνει και εκπαιδεύεται υπάκουα, αν είμαστε αποφασισμένοι, λογικοί και σταθεροί.
Κάπου φθάσαμε στο σημερινό μας
ταξίδι. Ας αφομοιώσουμε ήρεμα τα καινούργια στοιχεία της συνεδρίας μας, για να
αξιολογήσουμε καλύτερα αυτά που θα ακολουθήσουν.
Ημερολόγιο πλοίου:
1. Δέσαμε γι’ απόψε σε ένα
λιμανάκι φιλικό, μα άγνωστο.
2. Το αύριο θα ξημερώσει με τα
δικά του θαύματα.
3. Μια παλαιότερη επίκαιρη
ανάρτηση: "Ο μικρός μου εαυτός"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου